‘Lang zal ze leven…’, ik word toegezongen, krijg een Georgisch veldboeket en lichtgewicht kado’tjes (onder andere uit Nederland, vandaar die ENORME rugzakken). Vandaag ben ik jarig en Svaneti is een geweldig mooie plek om 34 jaar te worden!

Het beste cadeau is een lachende Vera, ze voelt zich vandaag veel beter dan gisteren, yeah! Eten gaat nog even niet, maar drinken lukt wel. Onze chauffeur is een huisvriend van het guesthouse en heeft gisteren gezien hoe rot Vera zich voelde. Hij rijdt ons, voor Georgische begrippen rustig, over de best wel brakke en bochtige weg terug naar Mestia.

De rit van dik twee uur is genoeg voor vandaag. We zouden nog naar Kutaisi door kunnen rijden, maar dat doen we morgen. Joost en Steven gaan op guesthouse-jacht, terwijl ik en de anderen op een terras wat eten (een paar happen kippensoep en wat brood voor de patiëntes, yeah!).

Terwijl Mieke en Vera een middagdutje doen regelen we een taxi voor morgen, gezien de prijs van het korte ritje naar Zhabeshi, vorige week, waren we bang voor de hoofdprijs, maar de eerste chauffeur die ik aanspreek noemt een heel acceptabele prijs. Nu hoeven we in ieder geval niet met een gedeelde minibus te reizen, zitten we ruimer, kunnen we zelf de vertrektijd bepalen en áls het nodig is onderweg stoppen voor frisse lucht – Ha! Alweer een voordeel van met een groep vrienden reizen. Nadat ik de chauffeur een foto van ons guesthouse heb laten zien, hij spreekt alleen Georgisch, en we zijn telefoonnummer hebben genoteerd is de afspraak gemaakt en is het tijd voor een toeristische wandeling.

Per toeval wandelen we langs een toren die open is voor publiek. Daar willen we natuurlijk in. Een heleboel steile en vooral niet stevige trappetjes later sta ik met Felix op het dak van het 14de eeuwse bouwwerk. Nouja, eigenlijk staat alleen Felix op het dak. Ik durf natuurlijk niet.

‘S Avonds genieten we van Georgisch slow slowfood, zoete rode wijn, bier, fris voor de herstellenden en uitzichten op wit besneeuwde bergtoppen.

‘Proost! Op de inkopers van het eten’.

‘Proost! Op de Grote Tochtleider’.

‘Proost! Op de échte helden die in de stromende regen eten hebben gekookt’.

‘Proost! Vera, die de rit naar Mestia goed heeft doorstaan’.

‘Proost! Op de jarige’.

‘Proost!’ Op de groep die bést een aardige projectgroep zou zijn’.

‘Proost! Op de bergen!’.

Ik ben finalist in Travelbloggers contest van Balkanvibe.com!

Help mij meer bekendheid aan mijn blog en de Via Dinarica te geven door het artikel te delen, liken of erop reageren. Lees het artikel hier. Op 20 september worden de drie winnaars bekend gemaakt.
Bekijk meer foto’s op Instagram. Lees je mijn blog met plezier? Trakteer mij op een ijskoude soda pop of een kop sterke koffie. Dit blog is geschreven op een slimme telefoon tijdens het hiken; er kunnen daarom fouten in staan.