Een extra rustdag in Ushguli

Dag 12: Ushguli

Felix schijnt vannacht vier keer overgegeven te hebben. Vera is misselijk en voelt zich niet lekker en blijft in bed liggen. Joost en Mieke voelen zich niet helemaal OK.

Vera is opgestaan en heeft overgegeven. Ze voelt zich héél even beter, maar een slok drinken valt heel slecht (meer overgeven).

We bedenken een plan waarbij Vera en Mieke met een taxi naar een pas komen. De anderen wandelen dan naar de pas, waar we samen zullen bivakkeren. Na wat rondvragen blijkt de weg in zo’n slechte staat te zijn, dat geen chauffeur er naartoe wil rijden, een enorm bedrag voor de rit vraagt en/of er alleen met een oude, gebutste Lada Niva over wil rijden.

Dan besluiten we vandaag in het guesthouse in Ushguli te blijven. Gelukkig, want Vera blijft misselijk en overgeven. Zelfs iets drinken lukt niet. De gastvrouw zegt dat er een virus heerst. In de loop van de middag voelt ook Mieke zich zieker. Een paracetamol zorgt voor overgeven.

Mieke kruipt in bed en houdt zich koest. Felix en Joost voelen zich óók niet helemaal top en ik ben een beetje misselijk, dat vertel ik maar niet aan Steven, hij is al druk met Vera en we moeten de sfeer erin houden.

Uit Nederland komen tips als ‘de zieke apart laten slapen en een eigen toilet zodat anderen niet besmet worden’ – uhuh…

Het royale diner wordt bijna niet aangeraakt en we hangen wat rond in het dorp, het guesthouse en in bed.

Aan het begin van de avond komt de dorpsdokter langs. Onder dwang moet Vera water drinken, wat er direct weer uitkomt. Daarna moet ze onder dwang een medicijn drinken (we hebben geen idee wat). Op de gang staat de hele familie-guesthouse toe te kijken. ‘Chacha (sterke drank)!’, roept de man des huizes jolig. Arme Vera. Met behulp van een andere gast, die Russisch spreekt, krijgt Steven te horen dat er onder de toeristen hier en in Mestia een virus heerst. Het vele overgeven zou maximaal twee dagen moeten duren.

Nu we niet kunnen wandelen moeten we morgen met de taxi naar Mestia, anders wordt de terugreis naar Kutaisi wel heel krap. De rit naar Mestia duurt zo’n 2 1/2 uur en gaat grotendeels over een bochtige en brakke bergweg – nu maar hopen dat Vera vannacht een beetje opknapt en de anderen niet aftakelen.

Leuk nieuws: ik ben finalist in Travelbloggers contest van Balkanvibe.com!

Help mij meer bekendheid aan mijn blog en de Via Dinarica te geven door het artikel te delen, liken of erop te reageren. Lees het artikel hier. Op 20 september worden de drie winnaars bekend gemaakt.

Bekijk meer foto’s op Instagram. Lees je mijn blog met plezier? Heb je iets aan deze informatie? Trakteer mij op een ijskoude soda pop of een sterke kop koffie. Dit blog is geschreven op een slimme telefoon tijdens het hiken; er kunnen daarom fouten in staan.