GPT14: lopen naar Icalma

Het enige wat ik vandaag kan doen is lopen. Zo snel mogelijk. Allereerst om het dorp Icalma, met hopelijk een hostería, zo snel mogelijk te bereiken en daarnaast om enigszins warm te blijven.

Het regent. Héél hard. Er komt confetti uit de lucht, volgens Roos.

Het waait. Héél hard. Heel veel regen + heel veel wind, wat is dat Roos?

Ik zie niets van de omgeving, niet omdat mijn oog gisteren raar deed, maar omdat ik in een wolk marcheer.

Naast bamboe, Hanta en wiebelige bruggen ben ik geen fan van deze jongens

Ik neem een verkeerde afslag omdat deze alleen in Locus op mijn telefoon staat en niet in de GPS, en mijn telefoon heb ik ergens diep in mijn rugtas opgeborgen om ‘m niet te laten verdrinken – dat heb ik op Balkan geleerd via de Trail en Clairror-methode.

De regen druppelt al urenlang door mijn regenkleding.

In mijn regenhoes bungelt minimaal een liter water.

Dan zie ik verlaten hut, zonder deur. Geen deur is ventilatie en dat Hanta-technisch OK. Het is nog maar 1 kilometer naar de camino vehícular.

Zal ik doorlopen? Of zal ik schuilen?

Ik besluit te schuilen.

De hut is in slechte staat en is aan alle kanten lek. Maar… er is ook een metalen unit waarin ik vuur maak.

Met behulp van een scheut noventa y cinco % alcohol (dat is de brandstof waar ik mee kook) krijg ik het natte hout probleemloos aangestoken. En met behulp van nog een scheut noventa y cinco en wat windvlagen is er een mooi en warm vuur. Hoppa!

Terwijl ik wat eet, warm ik een beetje op. Ondertussen probeer ik mijn regenkleding te drogen en laat ik de rest van mijn spullen uitlekken. Áls ik straks kans op een lift wil maken helpt het om er iets minder doorweekt uit te zien.

Buiten gaat het ondertussen nóg harder waaien en regenen. De hut kraakt, er waait meer regen binnen, de regen druppelt nóg enthousiaster van het dak naar binnen en de hut staat vol rook – tsja, aangenaam was het hier al niet.

Anderhalve uur later waag ik mij buiten. In recordtempo loop/ren/glij ik richting een uitgestorven weg.

Ik marcheer richting Icalma, wat nog minstens twee uur lopen verderop is. Er rijden wat auto’s voorbij. Geen enkele auto stopt. Ik mag al blij zijn als ze afremmen om mij niet nat te spetteren als ze door de regenplassen scheuren.

Een paar uur later loop ik het politiebureau van Icalma binnen. De jonge agent begroet mij hartelijk en weet precies wat ik kom doen.

De mevrouw van de hostería begrijpt natuurlijk niet zoveel van een doorweekte chica de Holanda. Het doet er niet toe, er is een kamer en mijn runners kan ik drogen bij de houtkachel in de woonkamer. Later klaart het op, in de mini-mercado koop ik een tas vol fruit en eten en terwijl ik bed in mijn donzen slaapzak opwarm (in de slaapkamer is geen kachel) werk ik de vitaminen en calorieën naar binnen – voor een bezoek aan een restaurant heb ik geen energie meer.

Icalma: de route

Op Wikiexplora lees je meer over de GPT en staat de meest recente informatie.

Heb je iets aan deze informatie? Lees je mijn blog met plezier?

Wandelen en bloggen maakt dorstig: trakteer mij op warme chocolademelk!

Dit blog is geschreven op een slimme telefoon in Patagonië: er kunnen fouten in staan. De internetverbinding is ‘op goed geluk’.