GPT4 Alto Huemul: de oude route

Tsjop… Tsjop… Tsjop… Het is een geluid dat ik nog niet eerder heb gehoord tijdens het wandelen. Ik denk dat ik weet wat het is; de struiken en het bamboe naast het pad zien er vers gemaaid uit.

Tsjop. Tsjop. Tsjop.

Een meneer op leeftijd is druk aan het zwaaien met een zeis. Ik roep ¡Ola!, want hij is zo druk bezig dat hij mij niet hoort of ziet. We maken een praatje, waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga, ‘de oude route’ is wat begrijp. Oei. Dat belooft wat!

Het belooft vandaag óók wat omdat er veel hoogtemeters op het programma staan. En het belooft vandaag óók wat omdat het best wel warm is. Maar… vooralsnog volg ik een goed begaanbaar en vers onderhouden pad.

Hier tenten in plaats van puesto’s.

Aan de afslag naar de oude route loop ik straal voorbij. Tsja, die is niet zo goed zichtbaar.

Als ik eenmaal op de oude route loop is het direct feest. Het pad is overwoekerd, er liggen omgevallen bomen en grote stenen op het pad en de route is lastig te vinden. Mijn nieuwe Therma-A-Rest Z-Lite slaapmat is een enorme unit die niet in mijn tas past, maar eraan hangt en graag met de bomen, struiken en het bamboe knuffelt.

Grrr Grrr Grrr.

Het zijn verhitte toestanden op weg omhoog!

Markering!

Ik bereik de boomgrens op het meest warme moment van de dag. De komende uren lig ik onder een struik in de schaduw en wacht tot het wat afkoelt.

Deel twee van de klim is nog steeds warm. Soms is er pad, meestal zijn er heel veel koeienpaden en vaak is er géén pad. Tijdens de klim zijn er ineens indrukwekkende, donkere wolken in de verte te zien en ze komen langzaam mijn richting op.

Even later is er wat gerommel te horen.

Hmmm. Dit is niet de bedoeling!

Deze foto heb ik ongeveer een uur na de foto hierboven genomen: van blauwe lucht naar onweerswolken in no-time.

Ik ben onderweg naar hoger en buiten terugkeren is er geen alternatief. Zo snel als mogelijk, loop ik door naar de eerst mogelijke bivakplek, ergens omhoog en in een kom.

Terwijl ik Tarptent opzet zijn er overal donkere wolken te zien.

Ik hoop op het beste.

Twintig minuten later is de lucht boven ‘mijn’ kom weer vrolijk blauw. Ik kan werkelijk waar niet veel soeps van het Patagonse weer maken.

Hoewel badderen in een bergmeer niet bepaald LNT is, kan ik niet laten mijn voeten op te frissen.

Mijn bivakplek deel ik met een handvol paarden, koeien en schapen. Gezellig!

Gelijk met mij trekken de paarden, koeien en schapen ’s ochtends verder. Ieder in een andere richting.

Ik wandel wat verder omhoog, alweer over een meer-niet-dan-wel-pad. Gelukkig zijn Locus en GPS er om de weg te wijzen.

Na de klim volgen er eindeloos veel meters (2175 om precies te zijn) afdalen. Aan deze kant van de berg is het pad duidelijk. Dat maakt de afdaling overigens niet sneller of gemakkelijker.

Als ik uren later bij de weg aankom weet ik direct dat liften hier weinig zin heeft. Het is het einde van het dal en er is 0 verkeer. Dat blijft zo tot de eerste toeristische attractie: een meer. Het ruikt hier naar BBQ, er zijn schreeuwende kinderen te horen en er rijden best wat auto’s. Allemaal richting het meer en niet de andere kant op; een lift zit er de komende uren niet in.

Een stoffige wandeling.

Nadat ik het meer ben gepasseerd stuit ik op een gesloten hek. De eigenaresse komt naar buiten en legt uit dat dit (het meer?) privé-terrein is. Ik ben in de veronderstelling dat ik op een openbare weg loop, zeg Mea Culpa en vertel van waar naar waar ik loop; het vorige en het volgende dorp – anders wordt het te ingewikkeld. Ik mag doorlopen. zonder te betalen. Tsja.

Dan volgen er meer kilometers, campings en auto’s in tegengestelde richting. De kruising met de volgende weg is een toeristische toestand met campings en aan de rivier BBQ’ende Chilenen. Bij een kampwinkel lunch ik met ijs, een empanada, een hotdog en drink een ijskoude cola. De eigenaar weet te vertellen dat er geregeld Micro’s (dat zijn bussen, model klein) van hier naar de stad rijden. Nee, hij weet niet hoe laat.

Er zit niets anders op dan langs de weg te wachten. Zo af en toe rijdt er een auto langs. Helaas stopt er geen.

Nog meer stof: voorbij rijdende auto’s op de verhitte ripio.

Anderhalve uur later stopt er een auto. Het zijn Britten en ik ben eerder langs hun vakantiewoning gelopen. Oh, wat is het fijn dat ik even in het Engels kan praten! Ze weten veel over het gebied te vertellen (ook dat de dame van het privé-terrein 4000 peso rekent aan toeristen,  ze zijn verrast dat ik niet hoefde te betalen) en zijn natuurlijk benieuwd naar mijn route en avonturen.

Ze herinneren mij eraan dat niet ver van hier, op de grens met Argentinië en op zo’n 4600 meter hoogte, in de jaren ’70 een Uruquayaans vliegtuig is neergestort. En dat herinnert mij eraan om de indrukwekkende documentaire Stranded te noemen, want het is een bijzondere prestatie hoe de overlevenden in zo’n barre omgeving zo lang in leven zijn gebleven. Het is nóg bijzonderder hoe en paar van hen zonder te weten waar ze waren, zonder winteruitrusting in barre omstandigheden en crosscountry de bewoonde wereld (termas del Flaco) hebben weten te bereiken en zo vele levens hebben weten te redden.

Altos de Huemul

Op Wikiexplora lees je meer over de GPT.

Heb je iets aan deze informatie? Lees je mijn blog met plezier?
Wandelen en bloggen maakt dorstig!

Dit blog is geschreven op een slimme telefoon in Patagonië: er kunnen fouten in staan. De internetverbinding is ‘op goed geluk’.