GPT6 Volcán Descabezado / Sendero del Cóndor (2)

Volgens de voorspelling zou het vandaag regenen, dat doet het niet. Wél is de lucht versierd met imposante, donkere wolken. Ik ben er blij mee, want ik loop door een soort kattenbak: wit zand en kiezels. Er is geen boom, er is geen centimeter schaduw en alleen daar waar water stroomt is kleur te zien.

Lopen door de kattenbak is zwaar; bij iedere stap die ik zet, glij ik een stuk weg (vlak terrein) of terug (als ik omhoog loop). Als ik naar beneden loop vullen mijn runners zich met kilo’s grind.

Het lege en barre landschap is wél ontzettend mooi!

Na een pas op 2700 meter daal ik af langs een rivier (inclusief uitzichten op indrukwekkende watervallen, grillig gevormde bergen en steile wanden).

Termas del Azufre

Vandaag, net als gisteren, zijn termas het einddoel. Dit keer stellen ze niet teleur. Eerst zie ik grote stoomwolken boven de rivier opstijgen.

Kort daarna ruikt het naar rotte eieren en dan loop ik in een groen, geel, modderig, stinkend en bubbelend terrein.

Deze plek heeft in eerste instantie een bizarre indruk. Er ligt een skelet van één of ander dier, dat is hier trouwens niet bijzonder, en door het achtergelaten afval van voorgangers, de geur van sulphur en de groen/gele aanslag doet het wat schmutzig aan.

Stromen heet water vullen baden waar derrie en groene draden in zweven.

Helaas blijkt de temperatuur in de baden óf te fris óf juist heel erg heet te zijn. Terwijl ik een poging doe de waterstromen om te leiden zodat het frisse bad met heet water wordt gevuld, en het hete bad met fris water wordt gevuld,  staat er ineens een groep mannen te paard op het terrein.

Het blijkt een familie/vriendengroep op ‘expeditie’ te zijn, één van de mannen heeft deze trip 50 jaar geleden met zijn vader gemaakt. Nadat de mannen zijn geïnstalleerd volgt er veel gezelligheid. Ik krijg pis-cola getrakteerd en uiteraard MOET ik met ze mee-eten: completo’s mét verse avocado en tomaten, yumyum. De paarden kunnen zo’n 100 kilo dragen dus de heren hebben een heel kampement en veel eten en drinken bij zich. Gids Don Miguel, op leeftijd en eigenaar van 20 paarden, slaapt niet in een tent – da’s véél te warm- hij slaapt als een arriero onder de sterren, tenminste één iemand die het concept cowboy/girl-camping begrijpt.

De volgende ochtend is Don Miguel al vroeg op om de paarden, die een stuk verderop grazen, te halen en ze te rijklaar te maken. Dat is een heel project met allerlei lagen dekens, een schapenvacht, een handdoek en meer.

Ik vervolg mijn weg richting NP Siete Tazas. Het blijkt een wandeling met indrukwekkende uitzichten te zijn.

Het blijkt óók een pittige wandeling te zijn, Don Miquel had er al voor gewaarschuwd ‘je gaat door heel veel zand lopen’ – en vooral omhoog; dat is extra feestelijk.

Na een intensieve klim naar een pas…

…daal ik af richting Laguna Las Animas en ben ik in NP Siete Tazas.

Niet veel later kom ik de eerste dagwandelaars tegen. Vanaf het meer volgt er een lange, stenige afdaling.

Ergens halverwege de afdaling haalt een Guarda Parque te paard mij in. We kletsen wat en ik begrijp ‘m niet helemaal (of hij mij niet). Ik vertel dat ik niet weet waar ik ga kamperen; een paar kilometer van hier, op een camping of 15 kilometer verderop bij de parkingang. Ik begrijp uit zijn antwoord dat er op dichtstbijzijnde plek niet gekampeerd mag worden.

Als ik een uur later op de plek, refugio El Bolson, aankom, zie ik er allerlei tenten. Ha! Kamperen kan hier toch. Naast de tenten is er het uitzicht op El Diablo.

Ook nu maak ik weer een praatje met de Guarda Parque. Buiten het mooie uitzicht op El Diablo wil ik ook liever hier kamperen omdat de camping bij de parkingang zeker en vast héél druk is. ‘Natúúrlijk kan je hier kamperen’ en hij vertelt dat er morgen de hele dag bussen vanaf de parkingang vertrekken, dat is wat anders dan één bus per dag om 6.00 uur ’s ochtends.

Kamperen met uitzicht op El Diablo

Naar Molina

Bij de ingang van het park meld ik mij eerst bij de administratie. Een paar dagen geleden, toen in aan deze trektocht begon, heeft de medewerker mij een formulier meegegeven met de nadrukkelijke boodschap deze in Siete Tazas af te geven. Ik ben vergeten te vragen waarom, maar de reden valt te raden.

De medewerker neemt het formulier blij in ontvangst en kruipt direct achter de computer om zijn collega’s in Altos de Lircay van mijn veilige aankomst op de hoogte te stellen. ‘Dit is alles?’, vraag ik. ‘Ik hoef niet voor dit park of het kamperen te betalen?’ ‘Nee, dat is niet nodig’ – meestal (maar niet altijd) is dat hier in Chili het geval; betalen is alléén nodig bij binnenkomst via de officiële ingang.

Even later, bij de mini-winkel/restaurant/disco, trakteer ik mijzelf op verse sinaasappelsap en een empanada terwijl ik op de bus richting Molina wacht.

Sendero del Cóndor / Altos de Lircay

Op Wikiexplora lees je meer over de GPT en hier lees je meer over de Sendero del Cóndor.

Heb je iets aan deze informatie? Lees je mijn blog met plezier?
Wandelen en bloggen maakt dorstig!

Dit blog is geschreven op een slimme telefoon in Patagonië: er kunnen fouten in staan. De internetverbinding is ‘op goed geluk’.