GPT7 Laguna del Dial: een eindeloos lang en warm dal

Ik sta tot mijn navel in de rivier en ik ben nog niets eens halverwege de doorsteek. Door de aanhoudende, best wel sterke stroming moet ik moeite doen om mijn evenwicht niet te verliezen.

Er is maar één verstandige keuze: ik keer terug naar de kant. De Vado Vado’en gaat hier niet lukken. Gelukkig is er verderop nog een mogelijkheid. De tweede Vado-optie is een stuk breder en ondieper. Ik ben héél blij dat ik hier de rivier wel kan doorsteken – dat scheelt het schrijven van een blog over het teruglopen van de route.

Kort hierna ben ik te gast bij de Carabineros de Chile. Ik word op koffie, brood en honing uit de buurt getrakteerd. Yumyum! Zes mannen brengen hier relaxed en goed betaald wat weken door. Ze rijden paard, vangen vis, schieten konijn en haas en schrijven het paspoortnummer van buitenlandse wandelaars op. Dit alles onder muziek uit een stereo met een jaren ’80 en ’90 playlist.

Helaas moet ik gezelligheid snel weer verlaten. Er staat een laaaaaange wandeling door een schaduwloos dal in extreem zonnig weer op het programma.

Ik mag het terrein niet verlaten vóórdat er een fotoshoot heeft plaatsgevonden. Er zit niets anders op dan daar mee akkoord te gaan.

Die avond

Na een lange, warme dag en 33 kilometer gelopen te hebben, bereik ik mijn beoogde bivakplek, gelegen aan een rivier die ge-Vado‘ed mag worden. Tot mijn verrassing is er aan de overkant een puesto te zien, en zijn er honden die mij luid toeblaffen. Omdat ik het onbeleefd vind om in een leeg dal aan mijn kant van de rivier te kamperen besluit ik de rivier te Forden en kennis te maken met de bewoners.

Dus… moe, onder het toeziend geblaf van twee honden en terwijl de Tábano’s op mij jagen, steek ik de rivier door. Eenmaal aan de overkant is de puesto bewonerloos en blijken de honden het eigendom enthousiast-agressief te verdedigen.

Hier bivakkeren zit er niet in en er zit niets anders op dan verder te lopen tot ik ver genoeg van de honden ben. De komende kilometers zijn niet geschikt voor bivakkeren, de zon begint al onder te gaan en ik ben moe. Dus… op de eerst mogelijke plek, dichtbij een bron, zet ik Tarptent op. De plek is winderig, zanderig, niet vlak, klein en maakt onderdeel uit van het pad – ik doe het er maar mee en hoop dat het niet gaat regenen. Als dat gebeurd sta ik namelijk op een zeer ongeschikte plek.

Vlák voor het donker is, hoor ik stemmen en niet veel later komen er twee mannen op paarden aangereden. Omdat ik half op het pad bivakkeer steek snel mijn hoofd uit Tarptent en zwaai enthousiast naar ze ‘¡Ola!’ Één van de mannen is de eigenaar van de puesto, een muildier draagt allerlei huishoudelijke spullen voor een zomer in de bergen. In mijn beste Spaans grap ik dat de twee honden hun werk goed doen – ‘wafwafwaf’.

‘Ja ik ben sola in de bergen. Nee, dat is geen probleem. Nog een fijne avond en welterusten!’

Siësta onder de enige boom in de wijde omtrek

Laguna del Dial

Op Wikiexplora lees je meer over de GPT en staat de meest recente informatie.

Heb je iets aan deze informatie? Lees je mijn blog met plezier?
Wandelen en bloggen maakt dorstig!

Dit blog is geschreven op een slimme telefoon in Patagonië: er kunnen fouten in staan. De internetverbinding is ‘op goed geluk’.