GPT8 Volcán Chillán: géén gebrek aan avontuur

Het doek van Tarptent is bevroren, vannacht was het best koud. Hoewel ik vroeg wil opstaan is het aantrekkelijker om nog een uur te blijven slapen en te wachten tot de zon hoog genoeg is om mij en Tarptent te ontdooien.

Als ik dan éindelijk ben opgestaan loop ik zo snel mogelijk naar de vallei van het warme water. De vallei is indrukwekkend; groen daar waar het water stroomt en stenig en kaal hogerop.

De eerste verrassing is een rivieroversteek in lauwwarm water. Dit is wat anders dan ijskoud gletsjerwater!

In de verte zie ik damp boven een stroom water en het ruikt hier naar de bekende rotte eieren. Iets verderop is een terma direct aan het pad. Binnen no time heb ik mij uitgekleed en dobber ik in het water.

Links op de foto: damp

Het hete water komt uit de grond omhoog en twee stromen koud water zorgen voor een aangename temperatuur. Na het bad bij Los Peucos en het bad van vandaag zijn mijn voeten en nagels na lange tijd éindelijk schoon. Helaas kleeft er direct een laag vulkanisch stof aan mij zodra ik uit het water stap – ik doe mijn best, maar schoon en ongehavend blijven is hier een project.

Na het bad verlaat ik het dal via een pas. Vanaf de pas is het landschap leeg…

…en indrukwekkend.

 Ik volg een lavastroom,

steek een rivier door en klim naar de volgende pas.

Daar ergens is de volgende pas

Het klinkt allemaal gemakkelijk, maar er is geen pad, er is geen markering en er zijn geen sporen van voorgangers. Ik ben veel tijd kwijt met het zoeken en controleren van de route.

De eerste meters afdalen van de volgende pas zijn niet favoriet: het is een stenig en zanderig gebeuren zonder pad of grip. Terwijl ik voorzichtig mijn weg zoek zoemen de Tábano’s om mij heen.

Oh, en om het geheel feestelijk te maken, zweven er vlák boven mijn hoofd drie grote roofvogels. ‘Ze wachten tot ik val’, denkt bange Clara. ‘Ze zijn hier vanwege de thermiek’, denkt realistische Clara.

Nadat ik het veiligere niet-echt-pad heb bereikt daal ik af naar het volgende dal. Daar wacht de volgende verrassing: een doolhof van bamboe en wilde, stekelige, gemene planten. Ik worstel mij van open plek naar open plek richting de rivier, want via/door de plantvrije rivier denk ik gemakkelijker te lopen. Het is een verhitte toestand!

In een laatste worsteling winnen de planten het van mij en maak ik een diepe duik voorover. Whaaaaaaaaaa!

Als ik mijzelf, mijn wandelstokken en andere accessoires bij elkaar heb geraapt en de rivier heb bereikt, bekijk ik de schade: twee grote gaten in mijn kerstsokken, benen en armen vol schrammen én aan mijn tas hangt een koord…

…een koord zonder de daaraan gezekerde GPS.

Neeeeeeeeeee!

Nadat ik de voorganger van deze GPS in Georgië in een rivier heb geworpen, ben ik voorzichtig met m’n nieuwe GPS, dit hét item om NIET te verliezen. Zéker hier in Chili in lege gebieden en op paden zonder pad en zonder markering. Locus gebruik ik als backup, maar de mobiele telefoon gebruikt teveel batterij om op te vertrouwen. Ik MOET, MOET, MOET GPS terug vinden!

Mijn tas laat ik achter en ik waag mij terug in het doolhof. Zorgvuldig markeer ik met gebroken takken waar ik vandaan kom.

Ik zie behalve planten, niets. Geen GPS. Ahhhh!

Tót ik op de plek kom waar ik ben gevallen: Ja! GPS!

Yeah! Whoehoe! Oempfff!

De rest van de middag loop ik over een meer-niet-dan-wel-pad richting het doel van vandaag: de laatste rivieroversteek om dit gebied uit te komen. Ik arriveer er aan het begin van de avond. De rivier hoorde ik tijdens het wandelen al stromen, dat is geen goed teken.

Deze rivier stroomt snel…

Ik loop zonder rugtas een paar meter in de rivier – ‘oei’.

Deze rivier stroomt met kracht.

Het is een brede rivier en aan de overkant ziet het er diep uit. Diep als in: boven mijn heupen. Dat is gevaarlijk diep.

De volgende ochtend durf ik de rivier nog steeds niet door te steken en zit er niets anders op dan over het niet-pad, door het monsterlijke doolhof en…

…via de enge pas…

Daar ergens was de enge pas

…langs een lavastroom…

…naar de vallei van het warme water terug te keren.

Dat is ongeveer 1500 meter klimmen en zeven uur lopen. Vanuit de vallei is er een veel belopen pad naar een Skiparadijs en een weg, inclusief bushalte en dagjesmensen.

Ik vind mijzelf heel zielig. Dat mag tot de enge pas. Mijn gedownloade Podcasts (vermaak) zijn bijna op, ik mag er één per uur luisteren. En ik heb nog best wat eten in mijn rugtas, dat mag ik opeten – om het leed wat te verwachten. Omdat ik mijn spoor terug volg en het vandaag minder warm is loop ik in redelijk snel tempo.

Na de enge pas is het landschap weer indrukwekkend en lonkt een warm bad. Rond 14.00 uur dobber ik in de terma en na een snelle lunch wandel ik richting het Skiparadijs.

Het blijkt een mooie en gemakkelijke route te zijn. Onderweg zijn er een ontelbaar aantal termas, er is zelfs een hete! rivier (snel doorsteken). De uitzichten zijn adembenemend en het dal ruikt doordringend naar eieren.

Het ruikt hier zoals het eruit ziet – bleh!

Aan het eind van de middag kom ik aan bij de weg en het skicentrum. De bus is een half uur geleden en twee kilometer verderop vertrokken. Mañana a la mañana gaat de eerstvolgende bus.

Lopen in de buurt van een Skiparadijs is, waar ook ter wereld, ongezellig

Ik wandel richting de bushalte, dat is een pretpark met camping, appartementen en piscinas termales, gevuld met het water waar ik eerder voorbij ben gelopen. De Minimercado en het restaurant zijn helaas al gesloten, maar ik kan wel dobberen in de warme baden en ik mag er Glamperen met picknicktafel, licht, elektriciteit en warme douches.

Rondom ontsteken toeristen de BBQ en het ruikt hier naar vlees (hmmmmm). Ik klaag niet met mijn luxe noodmaaltijd met extra kaas en walnoten, maar…

Oh, wat ruikt dat vette eten goed! Oh, als ik mañana in de stad ben.

Word jij ook blij van wandelen in de bergen?

Waarschijnlijk heb je mijn verhalen over Spring Reizen gehoord of gelezen? Spring is op zoek naar nieuwe, vrijwillig reisbegeleiders. Omdat we bij Spring volgens het voor&door-principe werken, kun je alleen reageren als je tussen de 25 en 38 jaar bent. Lees hier alles over deze avontuurlijke, leerzame en vooral leuke vacature!

De route: GPT8 Volcán Chillán

Op Wikiexplora lees je meer over de GPT en staat de meest recente informatie. Lees meer over de Valle de Aquas Calientes op Wikiexplora

Heb je iets aan deze informatie? Lees je mijn blog met plezier?
Wandelen en bloggen maakt dorstig!

Dit blog is geschreven op een slimme telefoon in Patagonië: er kunnen fouten in staan. De internetverbinding is ‘op goed geluk’.