GPT8 Volcán Chillán: van een sombere regenbui naar een warm bad

10 januari 2018

Het is gaan waaien en zoals Ingmar, een Zweedse huttenwaard, mijn ooit heeft geleerd ‘the wind will change the weather’.

Vandaag sta ik op met een lucht vol donkere wolken. Muy rápido pak ik mijn tas in en start ik met lopen. Na een uur barst de regen los. Grommend en brommend loop ik door een sompig, nat, koud, modderig en saai dal.

Af en toe zijn er groepjes grazende koeien. Ze hebben het niet zo op wandelaars en het delen van hun pad. Mijn wandelpad. Een alpha-koe beschermd de rest van de koeien door imponerende houding aan te nemen. En kijkt boos naar mij. Soms volgt er een achtervolging. Dan zwaai ik wild met mijn wandelstokken om koe weg te jagen.

Het dal en de koeien laat ik achter mij via een pas. In het volgende dal hangen wolken, maar hier klaart het langzaam op. Rond lunchtijd is het droog. Yeah! Mijn doorweekte kleding droog ik in de zon, hangend aan mijn rugtas.

Ik loop over een weg. Het is een beetje saai, het voordeel is dat ik snel kilometers maak. Het is hier zelfs warm, zodat mijn kleding droogt.

Er is een rivierdoorsteek. Het is een brede rivier, maar het water stroomt niet snel en het staat niet hoog. Doorsteken gaat redelijk gemakkelijk.

Inmiddels schijnt de zon volop en ik besluit verder te lopen. Het doel: camping en termas Los Peucos. Na de barre tocht van vanochtend lonkt een warm bad!

Er blijkt een weg naar de termas te lopen. Dus ook nu maak ik gemakkelijk en snel kilometers. Er zijn nog een paar rivierdoorsteken, maar die stellen niet zoveel voor. Mijn runners zijn al uren doorweekt, die trek ik niet eens meer uit als ik een rivier doorsteek.

Een gesloten hek verwelkomt mij. Tsja, wat zal ik doen? Ik ben moe en een keuze maken is dan lastig.

Ik kruip onder het hek door om te kijken of er iemand aanwezig is. Bij wat gebouwen blijf ik staan. Er komt een meneer, don Lalo, naar buiten. Hij wil natuurlijk weten waar ik vandaan kom, dat is niet de officiële ingang van het park. El Jefe is er nog niet, die komt volgende week, maar ik ben welkom. Yeah!

Hij legt mij uit waar de termas zijn en hoe ik het eenpersoons bad kan vullen. ‘Niets is beter dan warm bad na een lange wandeltocht’. Ik ben het helemaal met hem eens!

De volgende dag

’s Ochtends vul ik mijn gegevens in het gastenboek in. Onder het genot van maté bij het houtvuur buiten maak ik kennis met de familie.

Ik probeer zoveel mogelijk informatie te geven over de route die ik heb gewandeld. In ruil krijg ik informatie over de komende route – ‘de route is gevaarlijk’. Ik vraag wat het gevaar is. ‘Er zijn veel paden je moet de weg goed weten’. Gelukkig zijn vriend GPS en Locus er om mij te helpen

Don Lalo en zijn vrouw Margherita wijzen mij de weg naar de route en laten trots de brug zien die ze deze winter samen hebben gebouwd met ‘veel werk en veel liefde’.

Volgens Don Lalo is het een goede dag met weinig muggen. Helaas zijn er veel, heel veel Tábano’s – ahhhhhhh!

M’n nieuwe kousen zijn multifunctioneel!

Vanwege alle gezelligheid en omdat ik liever niet hoog bivakkeer, dat is meestal winderig en koud, heb ik vandaag een kortere dag gepland. De kortere dag blijkt wat langer te duren dan bedacht: in de route zitten wat gemene klimmen en afdalingen en twee serieuze rivierdoorsteken, wat allemaal extra tijd kost.

Uiteindelijk vind ik een mooie bivakplek, vlakbij een bron en een paar kilometer voor Valle de Aquas Calientes – dat klinkt interessant, niet?