Het hoogste punt van de PCT

Het hoogste punt van de PCT is niet Mount Whitney (4400 meter), deze ligt vlakbij de trail en is een optioneel uitstapje, maar Forrester pass. Omdat het weer slecht is; het sneeuwt en er staat flink wat wind, besluit ik niet omhoog te gaan.

Wat heeft het voor zin om een paar duizend feet omhoog te lopen terwijl er boven geen uitzicht is?

In plaats hiervan heb ik voor de volgende dag een ambitieus plan; twee passen over, flink wat meters omhoog en omlaag en 20 mile lopen en dan liften naar het plaatsje Independence. Op de eerste pas ligt sneeuw en daarom wil ik er zo vroeg mogelijk zijn. De sneeuw is dan nog hard en niet zompig, zodat ik grip heb… en zodat mijn voeten niet zo nat en koud worden als op Mount Baden-Powell.

Ik sta om 5.00 uur op en ben een uur later klaar voor vertrek. Op dat moment begint het te sneeuwen. Aan het ontbreken van voetsporen kan ik zien dat ik de eerste wandelaar van de dag ben en dat is fijn, want dan heb ik meer grip.

Forrester Pass

Forrester pass is met 13120 feet (iets minder dan 4000 meter) het hoogste punt van de PCT. Van andere wandelaars heb ik wilde verhalen over Forrester gehoord, maar het is een klim met veel bochten en het is een mooi aangelegde pas, welke verre van steil is. De zware rugtas en de ijle lucht door de hoogte zorgen er wel voor dat ik snel buiten adem raak en regelmatig moet stoppen om even op adem te komen en mijn hartslag te laten relaxen… De laatste paar meters gaan over ijs, maar omdat er dit jaar bijna geen sneeuw is gevallen, valt het allemaal reuze mee. Om 8.30 uur sta ik op het zadel en is de lucht opgeklaard; een geweldig uitzicht wacht als beloning!

Op Youtube zijn beelden van Forrester pass met meer sneeuw en ijs te zien, niet ieder jaar is de pas veilig en met alleen trailrunners aan te beklimmen!

Aan de noordkant ligt een flink pak sneeuw, de zon staat er nog niet op en ik kan de voetsporen van voorgangers volgen. Het afdalen gaat redelijk voorspoedig en dan sta ik in Kings Canyon NP; een prachtige dal met enorme, grillig gevormde bergen.

De rest van de dag heb ik het tempo er goed in en om 16.00 uur sta ik aan de voet van Kearsarge pass. Hier een minder hoge klim, met veel bochten en geen sneeuw. Na een flinke afdaling kom ik aan het begin van de avond aan in Onion Valley; een winderig en schaduwrijk dal. Het is zaterdagavond en natuurlijk rijdt er niemand op dit tijdstip naar beneden.

Wat zal ik doen? Hier kamperen en morgenochtend liften? Nee! Het doel is Independence, 14 mile verderop. Waarom? Gewoon omdat ik het kan (en omdat er een motel is en eten…). Ik besluit over de asfaltweg te lopen. Wie weet komt er toch een auto langs?

Een mile later komt er inderdaad een auto voorbij. De bestuurder zwaait vrolijk, maar stopt niet. Weer een mile later komt er een tweede auto voorbij. En ja, deze stopt. Er zitten al twee hikers in en ik mag meerijden. Yeah! Om 19.30 uur ben ik in Independence. Doel bereikt. Monstertocht gelopen.