HRP etappe 37: ‘Canigou, de laatste Pic op de HRP’

25 september 2017

Dag 36: Refuge Arago-Refuge L’Estanyol
19,9km. (+900m. stijgen en 1500m. dalen)

‘Was het niet koud om te kamperen?’ , vraagt het meisje. ‘Nee, ik slaap liever in de kou, dan in een hut waarin muizen enzo rondscharrelen’. ‘Er waren inderdaad muizen, hoe weet je dat?’, zegt het meisje. ‘… ‘, ik zeg maar niets)

We zijn alledrie vroeg opgestaan en delen Pic du Canigou en bijbehorende uitzichten. Omdat het helder is, is de zee in verte al te zien.

Yeah!

De beklimming bestond uit een veel belopen wandelpad tot de laatste tiental meters onder de top, waar het pad wat klauterwerk vraagt en fraaie uitzichten in alle richtingen, inclusief diepe afgronden, geeft.

Vanaf de andere kant komt er een grote groep wandelaars omhoog; het is tijd om af te dalen We nemen afscheid; ik loop verder richting de Méditerranée en het stel wandelt terug naar Arago, waar ze hun spullen hebben achtergelaten.

De afdaling gaat rapido, over een nog vaker belopen en minder steil pad. De groep blijkt te bestaan uit scholieren, die met frisse tegenzin omhooglopen.

Na de Pic pakt de HRP de GR10 weer op; het pad slingert langzaam naar beneden.

Mijn nieuwe zware schoenen zitten best OK, maar met warm weer moet ik iedere paar uur even pauzeren om mijn voeten, sokken en schoenen in de zon te drogen. En in de middag moet ik zelfs wat langer pauzeren om mijn voeten uit laten rusten, met trailrunners heb ik daar geen last van.

Als ik mijn vermoeide en pijnlijke voeten bij schuilhut Estanyol laat pauzeren, begint het te rommelen in de lucht. Het is het verwachtte onweer. Omdat het bij rommelen blijft besluit toch maar verder te lopen; ik hoef vandaag nog alleen nog maar een lage col over te steken. Na een kwartier lopen is het gerommel verandert in iets wat op serieus onweer, inclusief bliksemflitsen lijkt.

‘hmmm’

Tja, de col is onbeschut en het onweer lijkt er precies boven te hangen.

Terwijl de eerste regendruppels vallen, keer ik mopperend keer om naar de schuilhut.