Ravni Dabar: het (ongevraagde) gezelschap van een hond

Dag 17: Alan-Ravni Dabar

Aantal kilometer: 27

Vandaag heb ik heb een late start. Door de privékamer heb ik een lange nacht kunnen slapen. Ik ben nog niet helemaal fit, maar ik voel mij een stuk beter dan gisteren. De late start komt vooral door het ongure weer; regen, wind, mist… Toch besluit ik rond negen uur te vertrekken, ik hoop dat het slechte weer overwaait, de kust is dichtbij, waarschijnlijk is het weer daarom wisselvallig.
De eerste twee uur heb ik dit uitzicht:

Dan trekt de lucht open:

Dit deel van de trail is een stuk minder toeristisch en vanwege het ongure weer en omdat het een doordeweekse dag is, kom ik vandaag geen andere wandelaars tegen. Halverwege Alan en Skorpovac is er nog een verrassing; een waterbron (die zijn hier bijna niet, bij alle hutten wordt drinkwater via regenwater op het dak in een cystern verzameld). Nu, in juni, komen er alleen druppels water uit de bron, straks in de hete zomermaanden zou deze best droog kunnen vallen.

Skorpovac

Bij Skorpovac hou ik even pauze en praat in mijn beste Duits met de huttenwacht. Dit is een kleine hut met weinig voorzieningen er kan overnacht worden en er is een waterput, maar ik wandel, omdat het vroeg is, verder.

Mijn doel vandaag is Ravni Dabar, een hut die alleen in het weekend geopend is en vandaag waarschijnlijk is gesloten. Ik heb bivakkeerspullen mee en hoef niet persé binnen te slapen. Bivakkeren/kamperen is in Velebit (Nationaal Park) alleen toegestaan in de buurt van de hutten, vandaar de vele ‘luxe’ overnachtingen. Morgen wandel ik de laatste acht kilometer naar de weg zodat ik op tijd ben voor de bus naar Karlobag, waar ik inkopen wil doen.

Een vriend!

Als ik een stuk onderweg ben, duikt ineens de hond van de huttenwacht op. Hij blijft met mij meelopen, terwijl ik niet heel erg aardig tegen ‘m doe (nee Frans, ik doe ook niet onaardig). Ik probeer Hond zoveel mogelijk te negeren, maar bij Ravni Dabar geef ik hem wel water.

Hond heeft sterallures en wil niet met mij op de foto.

Ravni Dabar

Op het plateau bij de waterput span ik mijn tarp. In de verte horen Hond en ik geblaf. En meer geblaf. En nog meer geblaf. Alles met een vette echo omdat we door de hoge bergen rondom dit dal in een soort kom zitten. Hond, is zoals zijn baas vertelde, heel erg relaxed. Toch lijkt hij er niet helemaal gerust op. Misschien is het geblaf wel vanwege zijn aanwezigheid? Het blijft aanhouden, wat vooral begint te irriteren.

Hmmm

OK, ik verhuis mijn spullen naar de BBQ-schuur en slaap op de grote tafel. Hond krijgt een oud kussen op de grond en ziet er tevreden uit. Hopelijk duiken hier geen Puh op.

Stage 13 en 14 Via Dinarica

Check deze link voor meer informatie en GPS-tracks.

Bekijk meer foto’s op Instagram. Lees je mijn blog met plezier? Heb je iets aan deze informatie? Trakteer mij op een kop koffie. Dit blog is geschreven op een slimme telefoon, tijdens het hiken van de Dinarica; er kunnen daarom fouten in staan.