Reiske@Work – Clare taal

Je leest dit omdat je het blog van Claire volgt. Grappige verhalen over haar tochten, dingen die mislopen, passende foto’s. Dat is wat je ziet toch? In deze gastblog geef ik je graag een kijkje achter de schermen van Reiske – wat doet ze allemaal, voorafgaand aan die blogs? Twee weken heb ik mee kunnen genieten met Reiske@Work, tussen onze gesprekken en stoere wandelingen door.

“Ik heb een ticket naar de Pyreneeën geboekt, donderdag 17 augustus ga ik met de trein naar Hendaye”, vertelt een stralende Claire tijdens een biertje op het Spring Reizen-kaart-en-kompas-oefenweekend. Mijn gloednieuwe, allereerste paar trailrunners die ik dit weekend wil testen maken een sprongetje van geluk. Ik zie in mijn agenda dat ik precies mee zou kunnen starten. “Gaaf, eindelijk samen weer eens op avontuur!” – en zo proosten we alvast op een mooie tocht, het avontuur tegemoet.

Als Claire vertelt over haar “thru-hikes”, brengt ze dit vaak alsof het erg simpel en logisch is: “Ach, je moet het gewoon doen, niet teveel over nadenken”, zegt ze me steeds als ik vraag naar beren op de weg. En wellicht ervaart ze het ook écht zo, maar thru-hiken à la Reiske vraagt een enorme hoeveelheid aan doelgerichtheid, doorzettingsvermogen en vindingrijkheid. Maar ook wandelconditie / -techniek, improvisatie en flexibiliteit zijn essentieel op de paklijst.

Voorbereiding | Google Earth TV en matching colours

Al maanden voor vertrek begint Claire aan een gedegen voorbereiding. In plaats van Expeditie Robinson kijkt zij avond aan avond naar Google Earth TV. Geen chips tijdens de reclame maar Googlen op websites, info zoeken van alles onderweg, materiaalvergelijkingen en het maken van Excel bestanden. Allemaal in de cloud, het hoofd alvast in de wolken …

Een ruime 6 weken voor vertrek krijg ik een duidelijke mail met de tekst: “Zo Saar, dit gaan we doen. het worden Beretochten. Bereid je maar vast voor!” Ik open het .gpx-bestand met onze te lopen track en word overladen met pictogrammen waar ik op kan klikken: waterbronnen, bemande hutten, schuilhutjes (met +, – of –), restaurants, mogelijke bivakplekken, uitvalswegen etc etc. Zelfs bustijden staan erin. Een hartje bij stukjes route “waar iets mee is” … dat kan iets leuks zijn of iets spannends. We zullen dat ter plaatse ontdekken.

Op onze preunie kletst Claire me door de gpx heen en praten we over de paklijst en andere zaken. Omdat we allebei al veel gewandeld hebben gaat dat snel. Mijn experiment is om als een zo goed mogelijk thru hiker mee te gaan en me te houden aan de minimalistische Reiske-paklijst. De dag voor vertrek bel ik toch nog even. Is dit echt alles dat we nodig hebben voor deze tocht? Claires reactie: “Bij de kerk is altijd een café, op een plek waar je kan douchen vind je altijd wel zeep, en ik neem geen handdoek mee. Ik schud me wel even uit …” Het maakt de wereld heerlijk simpel. Wel besluit ik wat betadine, gaasjes en sporttape mee te nemen. Claire vindt het goed en we gaan verder tot andere belangrijke zaken: de kleuren van onze outfits, we moeten wel matchen maar niet hetzelfde dragen. “Welke short neem jij mee?”

Wandelen met units | Anker, Locus en Spot

Nerds als we zijn hebben we het graag over de “Units” die meegaan. In de blogs heb je al over deze gadgets kunnen lezen. Wat ik vooral grappig vind is dat het op reis bijna vriendjes lijken van Claire. Anker, Locus en Spot… ze moeten allemaal mee in de 40 liter tas. Reiskes zorgvuldig uitgekozen rugzak van Montane biedt vaste opbergplekjes voor iedere unit.

Tijdens een tochtdag gaat het dan ongeveer zo:

“Even el-GPS-os (we zitten in Spanje) aanzetten, okee we gaan die kant op. Spot moet nog even bovenop. Spot wil een clear view of the sky”. Als hij dat heeft, geeft Spot iedere 10 minuten een signaal. Hiermee kunnen enkele, zorgvuldig geselecteerde, thuisblijvers onze slow-TV volgen. Zij zien via een link/ website steeds aan de hand van 2 voetjes waar we precies lopen. Fijn gevoel voor als er iets zou misgaan.

We lopen niet met kaarten, maar met de route die Claire op GPS heeft gezet. Dit is handig voor de micro-navigatie. Voor een groter overzicht van de route en het gebied hebben we vriend Locus, die zit op de telefoon. Grote broer Locus Pro is nog wat beter en geeft prachtige en vooral handige statistieken en grafieken. Uiteraard alleen doordat Claire de etappes als aparte bestanden heeft gemaakt en ingevoerd. In één oogopslag zien we hoever een bepaald stuk nog is, of hoeveel meter stijgen en dalen het is. Wow! En Locus heeft niet eens 4G of een andere vorm van internet nodig – de locatiefunctie van de telefoon is voldoende. Tijdens het lopen hoor ik Claire regelmatig: “Ja hoor, Locus vindt dit pad goed. We zitten Spot-on”.  Of, als we in een bos lopen: “Dit stukje vindt Spot niet zo leuk”. De minutieuze voorbereiding werpt zijn vruchten af. Ik ben dik tevreden over dit navigeren 2.0

Tralala, hier doen we even een doorsteekje, het pad loopt echt te ver om

We voeden Locus met Anker, een zonnepaneel van een paar honderd gram. Ik vind het in eerste instantie echt een belachelijk ding. Het ziet er niet uit al bungelend aan de tas, maar ja … “Anker wil zon”. Als echter ineens alle tracks verdwenen zijn el-GPS-os (de geheugenkaart blijkt stuk) redt Anker ons geweldig uit de brand. Een uitspraak die ik toen vaak hoorde was: “Locus heeft even geen zin”. Claire lijkt begrip te hebben voor deze moodi-ness van vriend Locus en gunt hem zijn ochtendhumeur. Maar goed ook, want na een snelle restart is zijn bui altijd beter.

Claire zorgt goed voor alle vriendjes. Beter dan voor zichzelf wellicht (alhoewel ze dat zal ontkennen! ;-P) Als we bij een “pauze” plek aankomen gaat het meestal zo: Anker wil in de zon, telefoon wil aan Anker. Shirt, schoenen en sokken gaan uit en moeten ook in de zon. Ondertussen zelf wat eten naar binnen drukken, water halen, filteren met Sawyer en … tiep tiep tiep op telefoon.

Ik kan zelf deze discipline alléén opbrengen op winter(kampeer)tochten, in de zon vind ik het heerlijk om gewoon even te zitten. Zo kan ik de indrukken verwerken. Bij  Claire ben ik steeds weer verrast als ik de foto’s zie. Dan blijkt dat haar, tussen al deze actie en discipline door, weinig details in de omgeving ontgaan.

Op kamp | Tarp, Braadzak en Telefoon

’s Avonds ligt Claire onder Tarp, ingepakt in wat ze haar ‘braadzak’ noemt. Ik ben al bijna in dromenland als Reiske de avonturen van de dag tiept. In haar telefoon, want een tablet is te zwaar. Dit is echt een compliment waard, het tikken van een mailtje is vaak al een hele opgave op je telefoon, toch? Statistieken trekt ze uit de GPS en de foto’s van de camera zet ze met bluetooth over naar de telefoon. Beetje bijsnijden nog en dan is de blog bijna klaar. “Ik lig hier als een prinses, Saar, lekker hibernaten!”, hoor ik roepen.

Ik draai me om, luister naar de wind die me bijna uit mijn tent blaast, de eerste bliksemflitsen die het dal verlichten en dikke regendruppels die een concert geven.

Wat is het superfijn om met mijn buitensport-avonturen-vriendinnetje door te prachtige bergen te lopen en eindelijk weer eens samen op pad te zijn. Ik koester dat – Saar