Rila: betoverende wolken rondom grillige bergtoppen

Kort nadat ik bij mijn bivakplek ben vertrokken staat er ineens een hond op het pad. Ik denk dat hij in de spookhut woont. Een stukje verder blokkeert hij het pad; ik mag niet verder lopen blaft hij. ‘Tsja, Spookhond ik wil tóch verder’, mopper ik terwijl ik een omtrekkende beweging maak. 

Bovenstaande herhaalt zich een paar keer. Misschien wil Spookhond mij waarschuwen of de weg terug naar de spookhut wijzen?

Spookhond loopt een tijdje met mij op en dan is hij ineens verdwenen.

Selfie met Spookhond

De bestemming van vandaag: onbekend, afhankelijk van hoe de dag verloopt. De keuze is vandaag reuze: er zijn twee nette schuilhutten (waarschijnlijk inclusief muizen), er is een bemande hut of ik kan gaan voor nog een nacht in het ijshol.

Eérst begin ik met de warming-up: vanuit een rivierdal klim ik een paar honderd meter omhoog.

Selfie met paarden

Eenmaal boven heb ik uitzicht op wat komen gaat: een afdaling en daarna weer een klim naar een zadel.

Klim #2: op naar het zadel.

Alpien terrein

Na de lunch heb ik het grootste gedeelte van de tweede klim gedaan en wandel ik in Alpien terrein, omhoog van bergmeer naar bergmeer.

Ook hier is het druk: eerder kwam ik al een setje wandelaars tegen, nu een groep van zo’n 20 toeristen en straks op de pas nog een groepje wandelaars.

Vanaf de pas zijn er duizelingwekkende uitzichten en het pad loopt strak langs de duizelingwekkende uitzichten.

Bij het meest steile stuk hangen de resten van een staalkabel. Ik besluit dat ik een passage met de resten van een staalkabel minder leuk vind dan een passage mét een staalkabel.

Gelukkig is het weer nog steeds prima.

De afdaling naar het meer met daarbij de eerste schuilhut is betoverend met wolken rondom de grillige bergtoppen. De stilte wordt af-en-toe doorbroken door de echo van de geluiden die ik zelf maak; tikkende wandelstokken of een wegrollende steen.

Bij het meer is het alwéér druk. En het is te vroeg om stoppen met wandelen. Maar… het is te laat om naar de andere schuilhut te lopen, zeker nu ik het terrein zie. Dat bestaat uit blokkenvelden waarin lopen niet snel gaat. En; gezien de drukte denk ik dat de kans groot is dat er andere (groepjes) wandelaars in de kleine hut zijn. Bivakkeren is daar vanwege het terrein en de hoogte geen optie. Er zit niets anders op dan af te dalen richting de bemande hut, waar ik op de kaart een mogelijke bivakplek heb gevonden.

Het eerste deel van de afdaling is mooi en leuk om te doen. Omlaag van bergmeer naar bergmeer over een fijn pad en af-en-toe door een blokkenveld.

Het toetje van de afdaling is -grrrrr- steil omlaag over een niet-echt-pad langs een riviertje. Grote, zware stappen recht naar beneden en dat is vermoeiend.

Eenmaal beneden besluit ik nog een nacht te bivakkeren. De bestemming van morgen: het Rila klooster met daarnaast een hotel en restaurant.

De route: van Ribni ezero naar Maljovitsa

Heb je iets aan deze informatie? Lees je mijn blog met plezier?
Wandelen en bloggen maakt dorstig!

Dit blog is geschreven op een slimme telefoon tijdens een bergtocht: er kunnen fouten in staan. De internetverbinding is op goed geluk.