Sneeuwvelden en rookwolken

Vanuit Yosemite National Park loopt de Pacific Crest Trail (PCT) door Hoover Wilderness. Hoewel dit een minder bekend gebied is, is het zeker niet minder indrukwekkend. Het land is veel droger en met grillige rotsformaties en adembenemende vergezichten.

Vanaf de kampeerplek is het 10 mile naar Highway 108 vanwaar ik en hikerbuddy Brendon naar Northern Kennedy Meadows willen liften. Dit is een resort met een klein winkeltje, waar we eten willen kopen en kunnen douchen.

Gisteravond waren er vanaf de pas bijzondere wolken te zien; rookwolken. Maar vandaag zijn ze niet (meer) zichtbaar… De route is ontzettend mooi en het veranderende landschap is een welkome afwisseling. De dag begint met een klim van 1500 feet en eenmaal aan de andere kant van de bergen blijken er nog wat sneeuwvelden te liggen. We nemen de tijd om ze rustig over te steken en dit keer heb ik wandelstokken die een groot verschil maken.

Bij het afdalen zijn de rookwolken weer zichtbaar. Ze zijn groter en donkerder dan gisteren. De rookwolken zijn niet dichtbij, maar hangen wel in de richting waar wij komende dagen naar toe wandelen en dat is verontrustend…

Het wordt er niet duidelijker op…

Even na 12.00 uur komen we aan bij de Highway. Daar wacht ons een verrassing; trailangel ‘Chipmunk’ komt vier dagen per jaar naar de PCT om hongerige hikers te voederen en vandaag is zo’n dag! Door de brand kon hij zijn vase plek niet bereiken en daarom is hij nu hier naartoe uitgeweken.

Hij trakteert op gebakken eieren met bonen, cola, brownies, wortels, bananen en meer…

Aan tafel zitten andere hikers. De brand is dichtbij en sinds gisteren groter geworden. De volgende Highway is afgesloten. De PCT is (nog) niet gesloten. Sommige wandelaars zijn toch doorgelopen, anderen wachten tot morgen of tot ze meer informatie hebben. De trail is hier nog niet officieel gesloten, maar volgens de geruchten is dit een stuk verderop wel (of zal snel gebeuren). Er is geen internet of mobiel bereik, dus we kunnen geen feiten checken. Brandon heeft eerder in de buurt van bosbranden gelopen en vertelt hoe vervelend en vies het is om de hele dag in de rook te wandelen.

We besluiten vandaag niet verder te lopen, maar wát dan wel?

De dichtstbijzijnde stad ligt 20 mile naar het zuiden en heeft volgens de informatie maar een paar dure hotels die volstromen met hikers. Vanuit daar terug naar de trail liften zal lastig zijn want deze Highway weg is niet bepaald een logische bestemming en wordt alleen door toeristen (die eigenlijk nooit lifters meenemen) en een paar locals gebruikt.

We willen naar Canada, naar het noorden. We waren van plan na deze lange etappe twee, welverdiende, rustdagen te nemen. Net over de stateborder in Nevada, waar veel minder belasting gerekend wordt en hotels goedkoper zijn. Reno blijkt in de buurt te liggen. Dit is een stad die tot mijn verbeelding spreekt en ik ben enthousiast. Brendon reageerde verrast op mijn enthousiasme; ‘why, Reno of all places?’. ‘Het is een verlopen en vergeten Las Vegas, bekend van foute films met goedkope motels en casino’s met ‘all you can eat-buffetten… daarom!’

We besluiten geen besluit te nemen en te liften. Op de volgende Highway zien we wel verder. Wie weet hebben we toegang tot internet en komen we meer te weten over de bosbrand? Of kunnen we een stuk om de brand heen liften? Er komen meer wandelaars aanlopen en ze kapen zelfs de eerste, door mij geregelde, lift. Grrr!

Na een kwartier wachten op een héél stille weg stopt de volgende auto voor ons. De bestuurder wil speciaal  omrijden om ons naar de stad brengen… maar hij is onderweg naar Reno en als we willen kunnen we de 95 mile meerijden. Hij gaat naar een casino. Het welbekende ‘Nugget’ (goudklompje) met goedkope hotelkamers, all-you-can-eat-buffetten en zwembad. Het besluit is snel gemaakt.

‘Reno, here we come!’

Lees verder Reno; ik heb er altijd al een keer naar toe willen gaan