Over beren op de weg, beren in het bos, beren in de bergen, beren onderweg, beren tijdens wandelen en kamperen en een bijna-botsing met een beer.
Dag 57: ergens in het veld – ergens in het veld
Aantal kilometer: 31,6
Op dit deel van de Via Dinarica heb ik mij niet echt voorbereid; het ligt tussen twee bekende Nationale Parken in en er is niet veel informatie over beschikbaar. Continue Reading…
Dag 5: Mašun- In de buurt van Ladzno Polje
Afstand: 23 kilometer
Ik hoor iets rennen. Het klinkt niet zoals een rennend hert klinkt, maar zwaar als een tank.
Dit blog heb ik een paar maanden geleden, tijdens het hiken in de Canadese Rockies, geschreven. Om thuis geen mensen zenuwachtiger te maken dan nodig is, heb ik het toen niet geplaatst. Bij deze alsnog…
In de Rockies wonen naast zwarte beren ook Grizzlyberen. Dat is iets waar ik een beetje zenuwachtig over ben. Ze zijn gelukkig niet zo naar als ijsberen -die op mensen jagen als ze de kans krijgen- maar Grizzly’s vallen zeker in de categorie ’te vermijden’.
Waarom ga ik dan in ’s hemelsnaam in Grizzlyland hiken? En helemaal alleen? Continue Reading…
Beren is waar ik het meest voor ben gewaarschuwd voordat ik naar Amerika vertrok én het eerste waar mensen naar vragen als ik vertel over mijn wandel- en kampeeravonturen. Op de één of andere manier jagen bruin en z’n vrienden ons Hollanders enorme angst aan. Ik denk dat dit vooral angst voor het onbekende is.
Een kleine Google-actie levert de Wikipedia-pagina ‘List of fatal bear attacks in North America‘ op. Dit is wat minder specifiek dan de PCT alleen, maar het geeft een goed beeld. Op de PCT komen alleen zwarte en geen bruine beren voor. Er is één keer in 50 jaar tijd een Grizzly-bear in de Northern Cascades (Washington) gezien, de kans dat je deze tegen komt is ongeveer nul. Grizzly’s laat ik daarom buiten beschouwing.
Vanaf het jaar 2000 tel ik ongeveer 23 fatale aanvallen door zwarte beren in de USA en Canada. Ik tel de twee ongelukken met beren die gevangen werden gehouden niet mee. Eén iemand is van zijn mountainbike gegrepen en een ander is aangevallen toen hij aan het hardlopen was. Een dame op leeftijd is aangevallen toen zij beren in het wild aan het voederen was. Iets wat zij regelmatig deed. Eén niet zo slimme toerist is tijdens het maken van foto’s van een etende beer aangevallen en gedood. Een stuk of zeven mensen zijn rondom of in hun huis of vakantiewoning aangevallen. Voor zover ik kan lezen is er één solo-kampeerder onder de slachtoffers. Geen enkele van de aanvallen in het wild waren in Californië, Oregon of Washington, de staten waar de PCT doorheen loopt. Continue Reading…
De locals die vlakbij de PCT wonen weten wie die scruffy-looking lifters zijn; vieze hikers met honger, ze willen eten, douchen, de was doen en brengen business to town. Liften is geen probleem en zeker niet als er een ride-bride in het gezelschap is (dit is iemand van het vrouwelijke geslacht). Zelfs de sheriff brengt hikers met alle plezier van en naar de trail.
Buiten de PCT-zone is liften bijna onmogelijk. De Amerikanen en vooral dagjesmensen zijn bang voor die vieze wandelaars met versleten kleding. Wie bezit er nu geen auto? Dat kan alleen maar slecht nieuws zijn! Niets is de-motiverender dan urenlang langs een nietszeggende weg wachten op een lift.
PCT’ers zijn net mensen, en die zijn er in alle soorten en maten. Bij sommigen bleef ik uit de buurt en met niet zomaar iedereen deelde ik een hotelkamer, maar ALLE hikers zijn gekomen om de PCT te hiken. De meesten dromen hier al jarenlang van en hebben veel tijd, geld en energie in de voorbereiding gestoken. Ja, ze zijn ‘crazy’, net zo crazy als ik ben. Iedere dag uren lopen en dat maandenlang en niet om hikers-meisjes te vermoorden enzo. Daarbij: er zijn veel minder meiden dan jongens on trail, dus ze zijn zuinig op ons.
Waarom stel je mij zo’n vraag en waar komen die gedachten vandaan? Ja, van dit soort vragen en vooral de mannen die dit soort vragen aan mij stellen gaan alle alarmbellen rinkelen!
Ik heb al eerder over deze ‘rotjongens’ geschreven. Agressieve wespen die zonder reden steken. Als er één steekt. steken er meer. Wegrennen, voor zover dat kan met een rugtas, is het enige dat telt. De bulten jeuken en doen nog dagenlang gemeen pijn. Continue Reading…
Vannacht is het helder en droog. Helder = koud. Het vriest en Agnes is een lichtgewicht zomertent met heel veel mesh. Mijn extra dikke donzen slaapzak zou voldoende warm moeten zijn, maar ik heb moeite om mijzelf warm te houden. De volgende ochtend ligt er een laag rijp op het gras en is de buitentent van Agnes stijf bevroren. Gelukkig komt de zon snel tevoorschijn; goed voor instant opwarmen en ontdooien. Continue Reading…
Het blijft de hele nacht regenen, gieten dat ’t regent! Alsof er een douchekraan voluit open is gezet. Gelukkig houdt Agnes zich sterk en heb ik al mijn spullen goed ingepakt. Als ik rond acht uur wakker wordt is het droog en omdat het koud is, is alles dat vochtig of nat was geworden geworden nu bevroren. Liggend in Agnes zie ik gelukkig een blauwe lucht en als ik een paar uur later vertrek zijn mijn slaapzak, tent en regenkleding zo goed als droog. Continue Reading…
De bus zet mij op een regenachtige dag voor het Hi-hostel in Lake Louise af. Ik heb hier twee overnachtingen gereserveerd nadat ik de Skoki-trail heb gewandeld. Omdat ik een tocht van maar drie dagen ga maken heb ik wat spullen die ik niet mee wil nemen; een paar sneakers, twee truien, m’n huttenjurkje, een voorraadje eten, snoertjes voor apparaten, zeep, deodorant… ik draag een aardig winkeltje met mij mee… Continue Reading…
Greyhound brengt mij in 13 uur van Vancouver naar Banff, middenin de Canadian Rockies. De nachtbus was budget-technisch interessant, maar slaap-technisch een ramp. Het duurt nog uren voordat ik in het hostel kan inchecken en na een uitgebreid ontbijt ga ik naar het bezoekerscentrum. Omdat het nog rustig is hebben de mensen daar alle tijd om mijn vragen te beantwoorden en suggesties voor tochten te geven. Continue Reading…
De afgelopen dagen ben ik door -waarschijnlijk- het dichtstbebeerde stuk PCT gelopen; Yosemite National Park. Helaas heb ik geen enkele beer of spoor (poep, pootafdruk, etc.) van een beer gezien. Slechts heel af en toe was het geroep om een maatje milen verderop te horen. Continue Reading…
Gemaakt met in Haarlem