Torsbu

Even na half negen vertrekken we vanaf de Pyttbua-hut voor een tocht van iets minder dan twaalf kilometer naar de volgende hut. Het is een prachtige, maar koude ochtend. Er zijn geen andere mensen te bekennen en het is oorverdovend stil buiten; we hebben nu echt het gevoel heel ver van de bewoonde wereld te zijn.

Langzaam betrekt het weer en als we het Torsvatnet, het Torsmeer, bereiken zien we de Torsbu-hut al in de verte liggen. De laatste vijf kilometer lopen we, vanwege het slechte zicht, in een ‘treintje’ zodat we elkaar niet uit het oog verliezen.

De Torsbu-hut blijkt uit twee kleinere, 6- en 8-persoonshutten te bestaan. De hele dag zijn we niemand anders tegengekomen en ook bij de hut zijn geen andere mensen. In het hyttenbok lezen we dat de laatste gasten hier een week geleden waren en dat wij gast #13 van dit jaar in deze hut zijn.

‘hmmm, je zou bijna denken dat het aan ons ligt’

Oók hier krijgen we het gasfornuis niet aan de praat.

En dan, na wat rommelen, ineens, doet het gasfornuis het wel. Het ligt dus toch aan ons… Oeps.

Uit de voorraadkast pakken we het diner voor vanavond; rijst, doperwten en wortels en rendiergehaktballen uit blik. Toe zijn er koekjes en thee en koffie.

Het is 15.00 uur en we beginnen met het ontdooien van het eten in blik en smelten van sneeuw voor drinkwater op de Jotul houtkachel.

Reisgenoot Merlijn schrijft mooie verhalen. Benieuwd? Lees ze hier: https://merlijnsverhalen.wordpress.com/