Na twee dagen uitrusten en de sneeuwstorm uitwachten is het tijd om te vertrekken uit Whrightwood. Vandaag staat de beklimming van Mount Baden-Powell op het programma. De lucht is helderblauw en de zon laat zich al vroeg zien. Het is een mooie dag voor een topbeklimming! De ‘beklimming’ gaat voorspoedig en is vooral bevreemdend, hoewel er sneeuw ligt, is het warm. Ik wandel in mijn shorts en met een vest aan. Voor een muts, jas en handschoenen is het veel te warm. Jammer genoeg worden mijn voeten al snel nat; trailrunners zijn niet waterdicht en ook bieden ze bijna geen grip in de half gesmolten sneeuw.
De uitzichten zijn prachtig en door de warmte van de zon beginnen er enorme, mooie wolken te vormen. Na de top van Baden-Powell begint de afdaling aan de andere kant van de berg.
Dichte mist en diepe pakken sneeuw
Al snel loop ik in dichte mist en in soms diepe pakken sneeuw. Gelukkig zijn flink wat wandelaars mij voor geweest, zodat ik de ‘voetsporen’ kan volgen. Het wandelen kost veel energie, ik glij constant uit en moet goed opletten waar ik mijn voeten neerzet. Het schiet allemaal niet echt op. Mijn voeten beginnen na 7 uur in de ijskoude slurrie best wel koud te worden. De eerste campground ‘Jimmy Springs’ ligt hoog, in de schaduw en is bedekt met sneeuw. Ik besluit hier, ondanks dat ik moe ben, niet te kamperen maar nog een paar mile naar de weg door te lopen.
Omdat het weekend is, is er veel verkeer van dagwandelaars. Ik hoop op een lift naar de volgende campground. Deze ligt aan de zonkant en lager en er ligt daardoor, hopelijk, minder sneeuw. En als ik nu doorwandel hoef ik dit niet morgenochtend over de bevroren smurrie te doen. Bij de weg aangekomen staat trailangel Ed op de parkeerplaats PCT-hikers op te wachten!
Ik krijg voor de tweede keer chips van hem. Nog voordat ik het zakje heb geopend komt er een andere Angel aangereden. Binnen een paar minuten zitten er 6 wandelaars in z’n truck. Ik mag voorin, tussen de versnellingsbak en de bijrijder, zitten. Een kleine tien mile verder later staan we op Buckhorn campground, waar inderdaad minder sneeuw ligt. En weer wat later komt hij een volgend groepje hikers + een lading hout brengen. Bij het kampvuur drogen we onze sokken en trailrunners en ontdooien we onze voeten.
Op de foto: links de uitlopers van Mount Baden-Powell (9400 feet) en in het midden Mount Baldy. De wolken komen door de zon die de sneeuw laat verdampen.
Het kan vriezen en het kan dooien. Je beklimming klinkt als een beetje van beide. Goed van je dat je bent doorgelopen en dus lekker kon opwarmen bij een kampvuur! Wel bijzonder, die trailangels.
Wat een dag weer. Wat bof he toch met die Ed en zijn medemens. Gelukkig wat lager en vuur en gezellugheid.
Ziet er prachtig uit. Stralend blauw en witte dampwolken.
Vandaag weer een drogere wandelng?
Knuf
Ja Erna, de sneeuw is weg (of ik ben weg van de sneeuw). Er schijnt nog een storm aan te komen aan het einde van de week – ik ga het beleven…
Wat een waanzinnig uitzicht zeg!
Mooi he, Nic? Weet je zeker dat wandelen niets voor je is? Je het altijd een keer proberen met http://www.springreizen.nl 😉
Ik zal dat WAD lopen is in overweging nemen. Dat klinkt wel erg leuk en net als jou lekker vies worden 🙂
Now we’re talking! Barre tocht met vurrukkulluk (Campert) einde! X
Ja Bea, het is weer een bijzonder verhaal… En zoals Erna zegt is het echt heel erg boffen met de angels. Ze gaan binnenkort verdwijnen. Hoe noordelijker ik kom, hoe minder er zijn -zegt men-
Dikke knuf terug!
Nog ijsberen gezien?
Haha; een ijsbeer op m’n tent. Die van Nordisk 😉